Η εκδρομή μας

Ξέρω ότι αρκετοί γονείς επιλέγουν μέσα στο χρόνο να περνούν ένα διήμερο ή  λίγες μέρες μόνοι τους χωρίς τα παιδιά. Τους βγάζω το καπέλο, εγώ δε μπορώ, δυσφορώ μόνο και που το σκέφτομαι!

Ωστόσο αναγνωρίζω πόσο καλό θα έκανε και στον Σωτήρη και σε εμένα λίγος χρόνος εντελώς δικός μας, να μην ψάχνει καν το μάτι μας να βρεί την Μελίνα στη παιδική χαρά και να μη κάνουμε βάρδιες την Μαρίνα ποδηλατάκι…. Αλλά τα παιδιά δε γίνετε να τα αφήσουμε! Και πρακτικά δηλαδή, από τη στιγμή που το Μαρινάκι θηλάζει δε θα μπορούσα να απομακρυνθώ για ολόκληρο 24ωρο.

Βρήκα όμως την λύση! Να οργανώσουμε μια ολοήμερη στο Ναύπλιο από τον καναπέ μας! Να κάνουμε ότι θα κάναμε αν πηγαίναμε στο Ναύπλιο, χωρίς να ταξιδέψουμε.

Ζητήσαμε από τους γονείς μου να κρατήσουνε τα παιδιά από το πρωί έως την βραδινή ώρα του ύπνου και να αντιμετωπίζουνε το όποιο θέμα προκύπτει σα να μην είμαστε στο από πάνω όροφο αλλά στο Ναύπλιο! Όταν ξέρουνε ότι είμαστε επάνω θα μπούνε στη διαδικασία να με πάρουνε να με ρωτήσουνε ‘να βράσουμε ένα αβγουλάκι;’,  ενώ αν ήμασταν εκδρομή στο Ναύπλιο…. θα αναλάμβαναν μόνοι τους την ευθύνη, δε θα μας καλούσαν την ώρα που θα αγναντεύαμε το Μπούρτζι να μας ρωτήσουν!

Δεν έχω λόγια να σας πω πόσο όμορφα περάσαμε! Χαλαρώσαμε, γελάσαμε, μόνο σπίτι δε κάτσαμε τελικά! Το πρωί αφού μείναμε να απολαύσουμε για λίγο την ησυχία που επικρατούσε στο σαλόνι, πήγαμε για πρωινό καφέ σε ένα γειτονικό δασάκι! Είχε αυτόν τον τέλειο ανοιξιάτικο καιρό, κάτσαμε έξω και ούτε μπουφάν δε χρειαζότανε!

Το μεσημέρι γυρίσαμε για μισή ωρίτσα στα παιδιά, να θηλάσει λιγάκι η μικρή και να δούμε την Μελίνα που σχόλασε από το σχολείο της. Εδώ δε γίνετε να μη σχολιάσω το ότι η Μελινούλα δεν έδειξε να την πειράζει που ο μπαμπάς και η μαμά θα περνούσανε τη μέρα μόνοι τους, ζήτησε  απλώς να κάνω το ίδιο με εκείνη μια από της επόμενες μέρες –μια καταπληκτική ομολογουμένως ιδέα!-. Το άλλο το μικρούλι το ζουζουνάκι όμως μας άφησε άφωνους! Μου κράταγε μούτρα! Μπήκα στο σπίτι των γονιών μου και δε σάλεψε από την αγκαλιά του παππού της, την σήκωσα στην αγκαλιά μου και γύρισε το κεφάλι από την αντίθετη πλευρά! Αμ τι νόμιζες κυρά μου, θα απαρνιόσουνα το παιδί και θα πέρναγε έτσι;;;  ( Στο ύψος της βέβαια- 92 ολόκληρους πόντους όχι ότι κι ότι!- στάθηκε μόνο το μεσημέρι.  Στην βραδινή επανένωση έπεσε σαν ώριμο φρούτο! Κλείνει τεράστια παρένθεση)

 Έπειτα πήραμε το αμάξι και πήγαμε στο Θησείο (να είσαι καλά βρε κουμπαράκι μικρό!).  Περπατήσαμε όλο τον πεζόδρομο του Αποστόλου Παύλου, περάσαμε από την Αγ. Μαρίνα αλλά δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτά, σταθήκαμε στο θερινό σινεμά και ο Σωτήρης μου έταξε να με πάει σε αυτό το καλοκαίρι, τον εκθέτω και δημόσια! Χαζέψαμε τους πάγκους που έχουν στήσει διάφοροι μικροπωλητές. Μια κυρία πουλούσε παλιά βιβλία και βρήκαμε και έναν μικρό θησαυρό! 

 Η αγαπημένη Λίντγκρεν, της γνωστής σε όλους Πίπης Φακιδομύτης και του σκανταλιάρικου Μικέ, σε ένα βιβλίο εξαντλημένο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Γραμμένο το 1965, και η συγκεκριμένη έκδοση είναι του 1981. Είμαστε περίπου στη μέση του με την Μελινούλα και είναι ονειρεμένο!

Στη συνέχεια φτάσαμε ως την είσοδο της Ακροπόλεως, ανεβήκαμε στα βραχάκια (η υψοφοβική πολύ το μετάνιωσε αυτό, αλλά ευτυχώς ο Σωτήρης βρήκε άλλο τρόπο να κατέβουμε ), κατηφορίσαμε μέχρι τον ηλεκτρικό σταθμό για να φάμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Η έλλειψη των παιδιών γύρω στις 7 το απόγευμα χτυπούσε κόκκινο! Μη σας πω και κίτρινο και πράσινο μαζί! Ενωθήκαμε τελικά κατά της 8 με αμέτρητες αγκαλιές και φιλιά! Περάσαμε όμως τόοοσο μα τόοοοσο όμορφα! Δεν βλέπω την ώρα για να το επαναλάβουμε!