Οι δύο στο πίσω κάθισμα και η τρίτη στον ουρανό...του αυτοκινήτου!

 Προχθέςτο απόγευμα μόλις ξύπνησε το ΜαρινοΜαράκι από τον μεσημεριανό του ύπνο, πήρα τα κορίτσια και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για να συναντήσουμε τον Σωτήρη. Αυτό έχει συμβεί μονάχα μια φορά ακόμα. Δεν μπαίνω μόνη μου στο αμάξι με τα κορίτσια διότι η ΜαρινοΜαρίτσα δεν αντέχει το αμάξι. Γκρινιάζει από λίγο έως ασταμάτητα (αναλόγως τα κέφια), δεν κάθεται και δυστυχώς πολύ συχνά κάνει εμετό. Προχθές όμως το δοκιμάσαμε, θα ήτανε για μια απόσταση το πολύ 15 λεπτών.

Λοπόν πήγε ανέλπιστα καλά! Ενώ είχα εφοδιαστεί με πατατάκια για να ξεγελαστεί στα μεγάλα ζόρια και με την Μελίνα ήμασταν προετοιμασμένες να τραγουδάμε και να χορεύουμε συνεχώς.... δε χρειάστηκε σχεδόν τίποτα. Η Μαρίνα ήταν ήρεμη, παρατηρούσε από το παράθυρο, απολ'αμβανε το καρεκλάκι της... ένα άλλο παιδί! Στα μισά περίπου της διαδρομής που είχα αναθαρρήσει λέω 'Τι όμορφα που είναι να οδηγώ και να έχω πίσω τις δύο μου κορούλες!'

Η απάντηση ήρθε αμέσως από το alter ego μου 'Τις τρείς σου κόρες θες να πεις! Εμένα, την Μυρτώ και την Μαρίνα' Το λες και φωνή της συνείδησης!!!

Κάποιοι μπορεί να σκεφτείτε το καημένο δεν το έχει αφήσει πίσω του, (σας βλέπω που δαγκώνεστε όταν αναφερόμαστε σε εκείνη),έχουν περάσει 2 χρόνια και 8 μήνες, απέκτησε τελικά αδερφάκι (αδερφούλα μάλιστα!), η απώλεια σύμφωνα με την ψυχολόγο ήταν θεωρητική για εκείνη και ακόμα δε μπορεί να μετρήσει την οικογένεια της χωρίς να συμπεριλάβει την Μυρτούλα....

Εγώ φουσκώνω από περηφάνια όταν το κάνει! Άλλη τόση γίνομαι σας λέω! Γιατί δε τα λέει με πόνο, δε κατσουφιάζει, είναι κάτι δεδομένο για εκείνη, κάτι απλό που εννοείται και όταν παραλείπεται πρέπει να συμπληρωθεί αμέσως. Είμαι τόσο περήφανη για εκείνη που έχει καταφέρει να προχωρήσει ΧΩΡΙΣ να λησμονήσει!

Αυτό που οι περισσότερους ενήλικες δυσκολεύονται τόσο πολύ να κάνουν και συχνά κατορθώνουν μόνο το ένα από τα δύο σκέλη, εκείνη το έχει καταφέρει!

Το περιστατικό αυτό το θεωρώ τρανό παράδειγμα του ότι η ανάμνηση και η αναφορά στην Μυρτώ, είναι για την οικογένεια μας κάτι φυσικό και ευχάριστο. Είναι μέλος της οικογένειας μας και ας μη μεγαλώνει μαζί μας. Δεν είναι κάποιο κακό για να ξορκίσουμε, όπως η ‘’κακιά αρρώστια’ που αντικαθιστά τη λέξη καρκίνος διότι αν την πεις αυτομάτως θα νοσήσεις….. Την έλεγαν Μυρτώ – Μαργαριταρένια και ήταν η δεύτερη κόρη μας.