Η εκδρομή μας

Ξέρω ότι αρκετοί γονείς επιλέγουν μέσα στο χρόνο να περνούν ένα διήμερο ή  λίγες μέρες μόνοι τους χωρίς τα παιδιά. Τους βγάζω το καπέλο, εγώ δε μπορώ, δυσφορώ μόνο και που το σκέφτομαι!

Ωστόσο αναγνωρίζω πόσο καλό θα έκανε και στον Σωτήρη και σε εμένα λίγος χρόνος εντελώς δικός μας, να μην ψάχνει καν το μάτι μας να βρεί την Μελίνα στη παιδική χαρά και να μη κάνουμε βάρδιες την Μαρίνα ποδηλατάκι…. Αλλά τα παιδιά δε γίνετε να τα αφήσουμε! Και πρακτικά δηλαδή, από τη στιγμή που το Μαρινάκι θηλάζει δε θα μπορούσα να απομακρυνθώ για ολόκληρο 24ωρο.

Βρήκα όμως την λύση! Να οργανώσουμε μια ολοήμερη στο Ναύπλιο από τον καναπέ μας! Να κάνουμε ότι θα κάναμε αν πηγαίναμε στο Ναύπλιο, χωρίς να ταξιδέψουμε.

Ζητήσαμε από τους γονείς μου να κρατήσουνε τα παιδιά από το πρωί έως την βραδινή ώρα του ύπνου και να αντιμετωπίζουνε το όποιο θέμα προκύπτει σα να μην είμαστε στο από πάνω όροφο αλλά στο Ναύπλιο! Όταν ξέρουνε ότι είμαστε επάνω θα μπούνε στη διαδικασία να με πάρουνε να με ρωτήσουνε ‘να βράσουμε ένα αβγουλάκι;’,  ενώ αν ήμασταν εκδρομή στο Ναύπλιο…. θα αναλάμβαναν μόνοι τους την ευθύνη, δε θα μας καλούσαν την ώρα που θα αγναντεύαμε το Μπούρτζι να μας ρωτήσουν!

Δεν έχω λόγια να σας πω πόσο όμορφα περάσαμε! Χαλαρώσαμε, γελάσαμε, μόνο σπίτι δε κάτσαμε τελικά! Το πρωί αφού μείναμε να απολαύσουμε για λίγο την ησυχία που επικρατούσε στο σαλόνι, πήγαμε για πρωινό καφέ σε ένα γειτονικό δασάκι! Είχε αυτόν τον τέλειο ανοιξιάτικο καιρό, κάτσαμε έξω και ούτε μπουφάν δε χρειαζότανε!

Το μεσημέρι γυρίσαμε για μισή ωρίτσα στα παιδιά, να θηλάσει λιγάκι η μικρή και να δούμε την Μελίνα που σχόλασε από το σχολείο της. Εδώ δε γίνετε να μη σχολιάσω το ότι η Μελινούλα δεν έδειξε να την πειράζει που ο μπαμπάς και η μαμά θα περνούσανε τη μέρα μόνοι τους, ζήτησε  απλώς να κάνω το ίδιο με εκείνη μια από της επόμενες μέρες –μια καταπληκτική ομολογουμένως ιδέα!-. Το άλλο το μικρούλι το ζουζουνάκι όμως μας άφησε άφωνους! Μου κράταγε μούτρα! Μπήκα στο σπίτι των γονιών μου και δε σάλεψε από την αγκαλιά του παππού της, την σήκωσα στην αγκαλιά μου και γύρισε το κεφάλι από την αντίθετη πλευρά! Αμ τι νόμιζες κυρά μου, θα απαρνιόσουνα το παιδί και θα πέρναγε έτσι;;;  ( Στο ύψος της βέβαια- 92 ολόκληρους πόντους όχι ότι κι ότι!- στάθηκε μόνο το μεσημέρι.  Στην βραδινή επανένωση έπεσε σαν ώριμο φρούτο! Κλείνει τεράστια παρένθεση)

 Έπειτα πήραμε το αμάξι και πήγαμε στο Θησείο (να είσαι καλά βρε κουμπαράκι μικρό!).  Περπατήσαμε όλο τον πεζόδρομο του Αποστόλου Παύλου, περάσαμε από την Αγ. Μαρίνα αλλά δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτά, σταθήκαμε στο θερινό σινεμά και ο Σωτήρης μου έταξε να με πάει σε αυτό το καλοκαίρι, τον εκθέτω και δημόσια! Χαζέψαμε τους πάγκους που έχουν στήσει διάφοροι μικροπωλητές. Μια κυρία πουλούσε παλιά βιβλία και βρήκαμε και έναν μικρό θησαυρό! 

 Η αγαπημένη Λίντγκρεν, της γνωστής σε όλους Πίπης Φακιδομύτης και του σκανταλιάρικου Μικέ, σε ένα βιβλίο εξαντλημένο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Γραμμένο το 1965, και η συγκεκριμένη έκδοση είναι του 1981. Είμαστε περίπου στη μέση του με την Μελινούλα και είναι ονειρεμένο!

Στη συνέχεια φτάσαμε ως την είσοδο της Ακροπόλεως, ανεβήκαμε στα βραχάκια (η υψοφοβική πολύ το μετάνιωσε αυτό, αλλά ευτυχώς ο Σωτήρης βρήκε άλλο τρόπο να κατέβουμε ), κατηφορίσαμε μέχρι τον ηλεκτρικό σταθμό για να φάμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Η έλλειψη των παιδιών γύρω στις 7 το απόγευμα χτυπούσε κόκκινο! Μη σας πω και κίτρινο και πράσινο μαζί! Ενωθήκαμε τελικά κατά της 8 με αμέτρητες αγκαλιές και φιλιά! Περάσαμε όμως τόοοσο μα τόοοοσο όμορφα! Δεν βλέπω την ώρα για να το επαναλάβουμε!

Paranormal Vol.1

Ήτανε περίπου 3 μήνες που είχαμε χάσει την Μυρτώ όταν πήγαμε οικογενειακώς στο βιβλιοπωλείο  Πρωτοπορία, ομολογουμένως μια όχι συχνή αλλά απο τις πιο αγαπημένες εξόδους μας.

Όπως είμαι χωμένη μέσα στα ράφια των παιδικών βιβλίων, πέφτει το μάτι μου σε ενα τοσα δα μικρό βιβλιαράκι το οποίο πραγματικά ήτανε πίσω πίσω στο τελευταίο ράφι. Δεν πιστεύω αυτο που διαβάζει το μάτι, θεωρώ οτι κάνω καταλάθος κάποιον αναγραμματισμό....

Το όνομα της και ακριβώς δίπλα το επίθετο της και απο κάτω ''η νεράιδα που έφυγε αφήνοντας πίσω της την αγάπη- ένα παραμύθι''.

Η πρώτη μου σκέψη ήτανε 'αυτό δε το έχω κάνει εγω -θα μπορούσα- αλλά δε το έχω κάνει εγώ!'

Ημουνα πάρα πολυ συγκινημένη και δε γινετε να συγκινείτε σε δημόσιο χώρο η ΔενΕκλαψεΟυτεΤηνΩραΠουΚηδευεΤοΜωροΤης.... το ξεφύλλισα χωρίς να το διαβάσω, το έδειξα στον Σωτηρη και το αγοράσαμε με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο σπίτι πιά, ο φωτεινός παντογνώστης google, μας ενημέρωσε οτι Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, εκτός απο την κόρη μας, λένε και κάποια ποιήτρια, Θεσσαλονικιά μάλιστα -γιατί δε με σοκάρει τίποτα απο εδώ και κάτω!- μεγάλη σε ηλικία.

Διαβάζοντας το διαπιστώσαμε οτι το βιβλίο έχει γραφτεί για κάποιον Παναγιωτάκη, ως δώρο για τα γενέθλια του στη μνήμη της μητέρας του που χάθηκε. Η αφιέρωση γράφει 'Στην Ανθη που ομορφαίνει τον παράδεισο'. Πολυ ομορφία πάντως έχει γεμίσει ο Παράδεισος.....

Είναι ένα πάρα πολυ συγκινητικό μικρό βιβλιαράκι, είμαι σίγουρη οτι ακόμα και αν δεν ήταν όλες αυτές οι εξωπραγματικές συμπτώσεις, δεν θα μπορούσα να το διαβάσω χωρίς κόμπο στο λαιμό.

Η νεραϊδούλα δεν καταφέρνει να νικήσει την αρρώστια, και πάει να ζήσει σε ένα αστέρι. Απο εκεί ψηλά εξακολουθεί να αγαπαει και να φροντίζει τον νεραϊδοδάσκαλο - άντρα της και το νεραϊδοπούλι τους.

Όμως η αγάπη που φορούσε, 

η αγάπη που κρατούσε,

η αγάπη που κρυβόταν

στα λόγια και στα χέρια της,

έπεσε σαν χρυσή βροχή 

επάνω στο νεραϊδόσπιτο

Η νεραϊδούλα τους έστελνε όμορφα όνειρα το βράδυ,

δύναμη το πρωί και όρεξη το μεσημέρι.

έτσι ζωντάνεψε και πάλι η φωλιά. 

Τώρα αλλίως, μα πάλι μαζί, ο νεραϊδοδάσκαλος 

και το νεραϊδοπούλι ποτίσανε ξανά τα δέντρα

και τα λουλούδια τους.

Και έτσι λοιπόν μπήκε και αυτο το βιβλιαράκι στο κουτάκι με τα πράγματα της Μυρτούλας.

Υιοθετώντας τις φιλενάδες της....

Το Μελινάκι ήτανε άρρωστο αυτές τις μέρες.... ανέβασε πολύ υψηλό πυρετό και φυσικά έμεινε σπίτι για μια εβδομάδα.

Τηλεφωνήσαμε σε μια πολύ πολύ καλή της φίλη από το σχολείο, την Λ. Μιλούσανε οι φιλενάδες και σταματημό δεν είχανε.....  Όλα τα είπανε, τι έχασε αυτές τις μέρες στο σχολείο, ποιοι άλλοι αρρωστήσανε, τι έγινε στο πάρτυ που εκείνη δε μπόρεσε να πάει και άλλα πολλά! 

Την ακούω σε κάποια φάση που της λέει ότι έχει ένα σχέδιο!!  Μόλις γίνει λίγο πιο καλά, σε 2-3 μέρες δηλαδή, θα κανονίσουμε να έρθουνε σπίτι μας.... όλα καλά μέχρι εδώ.... όταν όμως η μαμά της θα πει ότι είναι η ώρα για να φύγουνε, τότε εκείνες (Στο εκείνες μέσα είναι και η άλλη φίλη τους η Μ.) θα κρυφτούνε κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού της.... αποκλείεται να ψάξουν εκεί οι μαμάδες (παρακαλώ;). Στη συνέχεια η μαμά της Λ. θα ψάξει, θα ψάξει εεεε δεν θα την βρίσκει και θα φύγει τελικά ( πολύ πιθάνο, δε συμφωνείτε;) Έτσι τα κορίτσια θα μείνουνε εδώ για πάντα, θα πηγαίνουμε στο σχολείο και τις 3 τους, θα έχουνε πια εμάς για γονείς και το πιο σημαντικό από όλα....θα είναι αδερφές!!!

 Φαντάζομαι ότι το κοριτσάκι από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου θα είχε πάθει σοκ, στη θέση της δε θα ήθελα να ξαναπάω...μη και με κρατήσουνε με το ζόρι για πάντα και χάσω τη γλυκία μανούλα και τον καλό μου πατερούλη!!Για τέτοια είμαστε;;;;;

Γελάσαμε, αλλά πραγματικά πόσο γλυκό ήτανε όλο αυτό! Δυο φορές σε ανύποπτο χρόνο της είπε ότι της έλειψε και ότι την αγαπάει, πόσο αληθινές και αθώες είναι αυτές οι παιδικές φιλίες!

Λέτε να υποβόσκει το μήνυμα ότι θέλει και άλλο αδερφάκι;;;;;   4 κόρες εδώ μέσα! Δεν ξέρω πώς θα τα βγάζαμε πέρα απο όλες τις πλευρές…. αλλά ωραία θα ήτανε!! Σωτηράκο μην ακούς,με παρέσυρε για λίγο η μικρή!!!

Μακρουλά Μικρούλικα....... Β' μέρος

Για να συμπληρώσω την σειρά που ξεκίνησα να σας δείχνω χθες....

5. Το παραπονεμένο ελεφαντάκι.

Ο γλυκός Βλαδίμηρος με την Λητώ του....

6. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Μια πονήρη, χάδιαρα γκριζομάτα γάτα....που κάνει συνέχεια ζημειές και μετά κοιμάται σα να μην έγινε τίποτα....

7. Η λαίμαργη φάλαινα.

Έφαγε οοοολο τον κόσμο, κυριολεκτικά, απο την πολυ την λαιμαργία της.... γρήγορα όμως κατάλαβε σε τι μπελάδες την έβαλε αυτη της η αδηφαγία! Δεν είχε πλέον θάλασσα για να κρυφτεί τώρα που την κυνηγούσανε οι φαλαινοθήρες!

Ολοκρηρώθηκε αυτή η σειρά και ανυπομονώ για την επόμενη! (που φυσικά και δεν έχω αποφασίσει το ποιά θα είναι! Να βλέπω τα στοιχήματα να πέφτουν για το πόσες μέρες θα μου πάρει ώσπου να αποφασίσω!)

Να είστε καλά και να διαβάζετε αμέτρητα παραμύθια, κάνουνε 10 φορές καλό στα παιδάκια μας και 100 σε εμάς!

Μακρουλά Μικρούλικα..... Α' μέρος

Αγαπάμε Τριβιζά! Λατρεύουμε Τριβιζα! Είμαστε οικογενειακώς παθιασμένοι μαζί του! Τον έχει κανένας συγγενή, να με υιοθετήσει; 

Δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιό βιβλίο του θα σας παρουσίαζα πρώτο -πώς να αφήσω άλλα λατρεμένα με το παράπονο!- και έτσι κατέληξα οτι θα τα πιάσω με βάση το ηλικιακό γκρούπ στο οποίο απευθύνονται.

Αυτή λοιπόν είναι η σειρα 'Μακρουλά Μικρούλικα', κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέρδος και είναι ιδανικά για παιδάκια απο 1,5-2 ετών ανάλογα και το παιδάκι. Με ρήμα -κλασσικός Τριβιζάς- μικρά σε μέγεθος ώστε να μη κουράσουνε τους λιλιπούτιους αναγνώστες τους, η καλύτερη επιλογή για να αγαπήσουνε τα βιβλία.

Τώρα όμως θα το πάω με βάση προτίμησης!

1. Ο φαλακρός σκατζόχοιρος

Το πιό πιό αγαπημένο μας! Με αυτό η Μελίνα αποκοιμιότανε για τουλάχιστον ένα χρόνο, φυσικά το μάθαμε απέξω, και το επαναλαμβάναμε 5,6,7 φορές μέχρι να την πάρει ο ύπνος... Ακούστε το .....

2. Τα χρωματιστά κοράκια. 

Ο Μαυρίκος Μαυρούλης που έγινε Πορφύριος Εμπριμούλης!

3. Ο θαλασσογιατρός.

4. Η πινεζοβροχή

Υπάρχει και σε μελωποιημένη μορφή εδώ

Τα υπόλοιπα 3 της σειράς στην επόμενη ανάρτηση....

Οι δύο στο πίσω κάθισμα και η τρίτη στον ουρανό...του αυτοκινήτου!

 Προχθέςτο απόγευμα μόλις ξύπνησε το ΜαρινοΜαράκι από τον μεσημεριανό του ύπνο, πήρα τα κορίτσια και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για να συναντήσουμε τον Σωτήρη. Αυτό έχει συμβεί μονάχα μια φορά ακόμα. Δεν μπαίνω μόνη μου στο αμάξι με τα κορίτσια διότι η ΜαρινοΜαρίτσα δεν αντέχει το αμάξι. Γκρινιάζει από λίγο έως ασταμάτητα (αναλόγως τα κέφια), δεν κάθεται και δυστυχώς πολύ συχνά κάνει εμετό. Προχθές όμως το δοκιμάσαμε, θα ήτανε για μια απόσταση το πολύ 15 λεπτών.

Λοπόν πήγε ανέλπιστα καλά! Ενώ είχα εφοδιαστεί με πατατάκια για να ξεγελαστεί στα μεγάλα ζόρια και με την Μελίνα ήμασταν προετοιμασμένες να τραγουδάμε και να χορεύουμε συνεχώς.... δε χρειάστηκε σχεδόν τίποτα. Η Μαρίνα ήταν ήρεμη, παρατηρούσε από το παράθυρο, απολ'αμβανε το καρεκλάκι της... ένα άλλο παιδί! Στα μισά περίπου της διαδρομής που είχα αναθαρρήσει λέω 'Τι όμορφα που είναι να οδηγώ και να έχω πίσω τις δύο μου κορούλες!'

Η απάντηση ήρθε αμέσως από το alter ego μου 'Τις τρείς σου κόρες θες να πεις! Εμένα, την Μυρτώ και την Μαρίνα' Το λες και φωνή της συνείδησης!!!

Κάποιοι μπορεί να σκεφτείτε το καημένο δεν το έχει αφήσει πίσω του, (σας βλέπω που δαγκώνεστε όταν αναφερόμαστε σε εκείνη),έχουν περάσει 2 χρόνια και 8 μήνες, απέκτησε τελικά αδερφάκι (αδερφούλα μάλιστα!), η απώλεια σύμφωνα με την ψυχολόγο ήταν θεωρητική για εκείνη και ακόμα δε μπορεί να μετρήσει την οικογένεια της χωρίς να συμπεριλάβει την Μυρτούλα....

Εγώ φουσκώνω από περηφάνια όταν το κάνει! Άλλη τόση γίνομαι σας λέω! Γιατί δε τα λέει με πόνο, δε κατσουφιάζει, είναι κάτι δεδομένο για εκείνη, κάτι απλό που εννοείται και όταν παραλείπεται πρέπει να συμπληρωθεί αμέσως. Είμαι τόσο περήφανη για εκείνη που έχει καταφέρει να προχωρήσει ΧΩΡΙΣ να λησμονήσει!

Αυτό που οι περισσότερους ενήλικες δυσκολεύονται τόσο πολύ να κάνουν και συχνά κατορθώνουν μόνο το ένα από τα δύο σκέλη, εκείνη το έχει καταφέρει!

Το περιστατικό αυτό το θεωρώ τρανό παράδειγμα του ότι η ανάμνηση και η αναφορά στην Μυρτώ, είναι για την οικογένεια μας κάτι φυσικό και ευχάριστο. Είναι μέλος της οικογένειας μας και ας μη μεγαλώνει μαζί μας. Δεν είναι κάποιο κακό για να ξορκίσουμε, όπως η ‘’κακιά αρρώστια’ που αντικαθιστά τη λέξη καρκίνος διότι αν την πεις αυτομάτως θα νοσήσεις….. Την έλεγαν Μυρτώ – Μαργαριταρένια και ήταν η δεύτερη κόρη μας.

Θεατρική παράσταση 'Η Συμμορία της Χιονάτης'

Η πρώτη θεατρική παράσταση που είδαμε φέτος ( ξέρω δε σας τα γράφω με την σειρά, αλλά τώρα που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ προσπαθώ να χωρέσω και κάποια που έχουν ήδη γίνει) ήταν ''Η συμμορία της Χιονάτης''.

Θα αρχίσω με τα απλά.... σενάριο Ρέππας - Παπαθανασίου.... καλά μέχρι εδώ;  Στίχοι και μουσική των τραγουδιών η Αφροδίτη Μάνου. Οπωσδήποτε έχει φοβερές πρώτες ύλες η συνταγή. Προσωπικά θεωρώ όλους τους παραπάνω πολύ ταλαντούχους.

Η ιστορία ήταν καλή, ντυμένη με πολλά τραγούδια. Όλες οι πριγκίπισσες των παραμυθιών βαριούνται τη ζωή τους τώρα που 'ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα', ώσπου η Μούργα Κακούργα η Πανούργα (η μητριά της Σταχτοπούτας) δραπετεύει από τη φυλακή και παρέα με τον Κάπταιν Χούκ αναστατώνουνε την πόλη. Καταφέρνουν να κατηγορήσουν την Χιονάτη και την Σταχτοπούτα για όλες τις παρανομίες που έχουνε κάνει, αλλά στο τέλος.... (τι σοκ!) μπαίνει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ζούνε και πάλι αυτοί καλά και εμείς καλύτερα (βαριούνται δηλαδή τη ζωή τους, σύμφωνα με την αρχή του έργου).

Μαζί με το πρόγραμμα πουλούσανε το cd με τα τραγούδια της παράστασης στα 7 ευρώ (κάτι που τελικά άξιζε πάρα πολύ)

Ο εύκολος πελάτης (Μελίνα) βαθμολόγησε με 5/5.... πολύ διασκέδασε είπε, και ομολογουμένως έμαθε αμέσως όλο το cd απέξω και αναβιώνει την παράσταση ξανά και ξανά μέσα στο σαλόνι μας! Ο δύσκολος πελάτης ( Δέσποινα) βαθμολόγησε με 2,5/5.

Δεν με ενθουσίασαν ούτε οι ερμηνείες ούτε τα κουστούμια.... ούτε το story. Οφείλω να αναγνωρίσω ότι ήταν μια καλή παιδική παράσταση, με πολύ καλά τραγούδια, δεν αισθάνθηκα ότι πέταξα ούτε τα λεφτά ούτε τον χρόνο μου. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι με τα 1+1 της VODAFONE με 10 ευρώ μπορεί μια μαμά με το παιδάκι της να δούνε μια παράσταση.

Στα θετικά του θέλω να τονίσω το ότι οι 'κακοί΄ ρόλοι, όπως αυτός της Μούργας Κακούργα, παρουσιάζονται με τρόπο που δεν είναι τρομακτικός. Η Μελίνα γενικά δεν είναι άνετη όταν αντικρίζει ολοζώντανα μπροστά της κάποιον  που υποδύεται τον κακό... αλλά η Μούργα δεν το παράκανε, οπότε δεν υπήρξε πρόβλημα.

Τη συστήνω σαν δευτερεύουσα πολύ οικονομική επιλογή!

Πάμε όλοι μαζί.... 'Γιατί είμαι η Μούργα Κακούργα η Πανούργα, μια μητριά κακιά και ραδιούργα, δεν ξέρω από αισθήματα και τέτοιες σαχλαμάρες, ξέρω μονάχα από μάγια και κατάρες.... άρες μάρες κουκουνάρες!'