Αντίο Ποντικούλη

Είναι γεγονός… έπρεπε να αρρωστήσω πολύ και να κρεβατωθώ για να μπορέσω να κάνω καμιά ανάρτηση! Τόσο καιρό έχω διαρκώς κάτι στο μυαλό μου να γράψω…. έχουνε μεσολαβήσει τόσα όμορφα πράγματα για τα οποία θέλω να σας πω, πάρτυ γενεθλίων, ταξίδι στη Γερμανια.... Και μετά η ώρα φτάνει 10.30 – 11 για να ησυχάσουνε όλα μέσα στο σπίτι, και μαζί με τα παιδιά ησυχάζει και εκείνη η φωνούλα που όλη μέρα οργάνωνε τι θα γράψει…  εξαφανίζετε η ανάγκη για γράψιμο, και την εμφάνιση της κάνει είτε η ανάγκη του ύπνου είτε η ανάγκη της ουσιαστικής  επικοινωνίας  με τον Σωτήρη χωρίς τις διακοπές της Μελίνας ‘για ποιόν λέτε;’ Ή της Μαρίνας ‘μαμάκα… λάλα’ (μετάφραση γάλα).

Επανέρχομαι λοιπόν με την αγαπημένη μου ‘στήλη’, τα παραμυθάκια μας.

Προς  έκπληξη  σας όμως δε θα είναι Τριβιζάς το βιβλίο, χρωστάω εδώ και καιρό σε κάτι υπέροχες μανούλες αγγέλων μια κανονική ανάρτηση για ένα παραμύθι που μιλάει στα παιδιά για την θάνατο.

Αντίο Ποντικούλη ο τίτλος… πρόκειται για ένα αγοράκι, σύμφωνα με την εικονογράφηση περίπου στην ηλικία των 3 χρόνων, το οποίο έχει ως κατοικίδιο ένα ποντικάκι. Ένα πρωί λοιπόν ξυπνάει αλλά το ποντικάκι του δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα κ στα χάδια του…. Έτσι ο μπαμπάς του πρέπει για πρώτη φορά να του εξηγήσει την έννοια του θανάτου, και ο διάλογος που προκύπτει ανάμεσα τους  θεωρώ ότι είναι αφενός πολύ ρεαλιστικός  (αυτά τα ερωτήματα κληθήκαμε να απαντήσουμε όλοι) αφετέρου… είναι μέσα στα πλαίσια και τους κανόνες που μας είχε συστήσει και εμάς η παιδοψυχολόγος που είχαμε συμβουλευτεί.

Ο μπαμπάς  λοιπόν του εξηγεί ότι ο θάνατος είναι μια ΜΗ αναστρέψιμη κατάσταση (αυτό δυσκολεύει πιο πολύ απο όλα τα παιδιά), ότι δυστυχώς δε μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά τον λόγο για τον οποίο πέθανε το ποντικάκι του, και του προτείνει να το θάψουνε.

Ο μικρός από την άλλη εκδηλώνει όλες τις υγιής και αναμενόμενες αντιδράσεις. Κλαίει, δηλώνει λυπημένος και πολύ θυμωμένος, εκφράζει την επιθυμία του μείνει μαζί με τον Ποντικούλη παρά το ότι έχει πεθάνει, φροντίζει προσωπικά ο ίδιος για το πού θα ταφεί…. Και τέλος ΒΓΑΖΕΙ  τον εαυτό του από το πένθος! ‘Και βαρέθηκα όλη αυτή την ιστορία με τον θάνατο!’  λέει  το πιτσιρίκι. Αυτή είναι ΠΑΝΤΑ η κατάληξη ενός  μικρού παιδιού, εφόσον τα βοηθήσουμε να έχουνε μια υγιή διαδρομή στο πένθος τους και αφού σιγουρευτούνε ότι εμείς οι γονείς τους διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τον δικό μας θρήνο.

Φυσικά στην πραγματικότητα όλα αυτά τα στάδια δε συμβαίνουνε μέσα σε μια μέρα, θέλει χρόνο και υπομονή. Πρέπει να αντιμετωπίζεις με χαρά τα βήματα προς  τα μπροστά…. Και με θάρρος τα βήματα προς τα πίσω….

Προσωπικά θα σύστηνα αυτό το βιβλίο σε όποιον χρειάζεται να αντιμετωπίσει το θέμα της απώλειας είτε ενός κατοικίδιου, είτε ενός αγαπημένου προσώπου. Ακούστε όλο το παραμύθι εδω:

                                  https://www.youtube.com/watch?v=msqA8-o30jI

Paranormal Vol. 2

Στους 3 μήνες αφού χάσαμε την Μυρτούλα, και ενώ η Μελινούλα ήτανε μόλις 3,5 χρονών, ξεκίνησαν να συμβαίνουν διάφορα επώδυνα περιστατικά. Όπου στεκόμασταν, όπου όμως, μας ρωτούσανε ‘ένα έχετε;’ ή ’έτοιμη είναι η μικρή σας να αποκτήσει αδερφάκι’ Και άλλα τέτοια υπέροχα πράγματα στα οποία δεν απαντούσαμε την αλήθεια. Ούτε επίτηδες να το έκαναν!!!

Μια μέρα πηγαίνουμε για πρώτη φορά στο σπίτι μιας νέας μας φίλης, όπου εξελίσσεται σκηνικό απείρου κάλους. Σε ένα καναπέ κάθονται δυο έγκυες. Η Μελίνα χοροπηδάει πάνω στον καναπέ, της λέω να σταματήσει και συνεχίζει, οι εγκυμονούσες έχουνε γουρλώσει τα μάτια, της το ξαναλέω και για να την πείσω της συμπληρώνω χαμηλόφωνα ‘θυμάσαι όταν ήτανε έγκυος η μαμά που δεν άντεχε να πηδάς πάνω στο κρεβάτι γιατί ζαλιζότανε;’ και έτσι σταματάει. Το ακούει όμως η μια έγκυος…. και αρχίζει….

ΕΓΚΥΟΣ –Μελίνα έχεις αδερφάκι?

Μ- Έχω ναι

ΕΓΚΥΟΣ –Και που είναι τώρα, το κρατάει η γιαγιά?

ΑΑΑΑ το παρατράβηξε η έγκυος με τις ερωτήσεις…. Μπαίνει γρήγορα στο παιχνίδι ο σίφουνας-μαμά, ώστε να μην προλάβει να απαντήσει η μικρή το ποιος ακριβώς προσέχει την αδελφή της τώρα και πάρει μια ταραχή η πρωτότοκη που θα την θυμάται για πάντα!

Δ- Όχι δεν έχει αδερφάκι.

Και γυρνάει το καημένο το παιδί και με κοιτάει με ένα βλέμμα, μια απορία, μια απογοήτευση. Που την βγάζω ψεύτρα, που γίνομαι εγώ ψεύτρα, όλα μαζί. Ευτυχώς δεν είπε λέξη. Κατέβασε το κεφαλάκι της, η μαμά την είχε ακυρώσει.

Γυρίζουμε σπίτι και αφού κοιμάται η μικρή εμένα με πιάνει υστερία. Πότε θα βάλω μυαλό, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα, αρνιέμαι το ίδιο μου το παιδί, και τώρα βάζω και το άλλο μου παιδί να το κάνει, που θα με βλέπει η Μυρτώ από εκεί ψηλά και θα κλαίει που η ίδια της μάνα κοντεύει να βγάλει ντουντούκα και να φωνάζει δεν έχω άλλο παιδίιιι κόσμε ακούς;;; Τελοσπάντων, με ηρεμεί ο Σωτήρης μου όπως πάντα.

Περνάνε τουλάχιστον 10-15 μέρες, έχει ‘ξεχαστεί’ το θέμα, όταν βγαίνω από το σπίτι με τη Μελίνα να πάμε στον φούρνο, στο petshop, και στον  μανάβη. Να σημειωθεί εξαρχής ότι και στα 3 έχω πάει από τότε που χάσαμε το παιδί τουλάχιστον 10 φορές και ειδικά στον φούρνο είχανε πάει και είχανε ενημερώσει ο Σωτήρης και η μάνα μου προκειμένου να μη με ρωτήσουνε όταν με δούνε.

Ξεκινάμε με τον φούρνο. Αφού μας έχει εξυπηρετήσει μου λέει, με ύφος σα να έχει να με δει 2 μήνες!

-Εσύ δεν ήσουνα έγκυος? (χαμογελώ, πανικοβάλλομαι πάλι, τι να της πω, είναι κ το παιδί μπροστά) Σε μπερδεύω με την αδελφή σου ε? Εκείνη ήτανε έγκυος?

-ΕΕΕ όχι, εγώ ήμουνα.

-Και το μωρό?

Κοιτάω προς τα πάνω, κάνω και ένα νόημα και η φουρνάρισσα το πιάνει.

Φεύγουμε για το petshop, η μικρή δε σχολιάζει τίποτα. Αλλά το κεφάλι στο πάτωμα….

Τελευταίος σταθμός ο μανάβης, ο  Μιχάλης.

Μας εξυπηρετεί και φτάνουμε στο ταμείο, και ναι όπως όλα τα απόκοσμα που θέλουνε να δώσουνε ένα μάθημα σε έναν πεισματάρη ανόητο….

Μιχάλης- Εσύ δεν ήσουνα έγκυος? Ε? Όχι? (εγώ χαμογελώ και δε σαλεύω) Δεν ήσουνα εσύ? Σε μπερδεύω με την αδερφή σου? 

Εντάξει, για να καταλάβει ένας ανόητος το τι πρέπει να κάνει, κάποιες φορές πρέπει να δημιουργείς ακριβώς τα ίιιιιιδια σκηνικά γιατί αλλιώς δε του κόβει. Αλλά τώρα ο ανόητος κατάλαβε. Ειλικρινά θεωρώ ότι δε θα σταμάταγε να μου στέλνει ευκαιρίες μέχρι να κάνω αυτό που έπρεπε.

Παίρνω μια ανάσα, ισιώνω και την πλάτη, φοράω και ένα χαμόγελο και του λέω με μια ανάσα.

-Όχι Μιχάλη μου, δεν κάνεις λάθος, εγώ ήμουνα έγκυος, αλλά η μπέμπα μας πήγε ψηλά στον ουρανό.

Το σαγόνι του Μιχάλη κρέμασε, μια Κυρία που ψώνιζε γύρισε και μας κοίταξε κάνοντας ένα ‘Ιιιιι’ και εγώ θα ορκιζόμουνα ότι άκουσα χειροκροτήματα και βεγγαλικά.

 Η Μελίνα με κοιτούσε και τα μάτια της έλαμπαν. Επιτέλους.

Βγαίνοντας από το μανάβικο, αφού είχαμε δεχτεί τα βαθειά συλλυπητήρια του Μιχαλακη, η Μελίνα που προφανώς δε το πίστευε, ήθελε να της το επαναλάβω. ‘Μαμά τι σε ρώτησε ο κύριος?’ – ‘Και τι του απάντησες μαμά?’. Μέχρι το σπίτι ρώταγε ξανά και ξανά σα να μην χόρταινε να το ακούει….. Εντάξει το πήρα το μάθημα μου. Ο μόνος τρόπος για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, και επιτέλους να μη μπερδεύω περισσότερο αυτό το παιδάκι είναι να λέω παντού την αλήθεια, αδιαφορώντας για το εάν θα νιώσει άβολα ο συνομιλητής μου. Αυτή είναι η αλήθεια μας, και όποιος δεν την αντέχει….. ξέρει που είναι η πόρτα…. Από αυτό το νέο κανόνα φυσικά εξαιρούνται οι έγκυες…. Ναι θεωρώ ότι πρέπει να είναι ενημερωμένες για όλα τα ενδεχόμενα…. Αλλά όχι δεν θα αναλάβω εγώ να το κάνω αυτό καθώς διανύουν μια τόσο ευαίσθητη περίοδο.

Για την ολοκλήρωση της ιστορίας να αναφέρω ότι από τότε, όποτε με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω συνήθως απαντάω ‘η εύκολη απάντηση είναι να σου πω 2 και να τελειώνουμε, αλλά επειδή θέλω να κοιμηθώ το βράδυ, θα σου πω 3 και ότι κατάλαβες’.

Μυρτούλα σε αγαπάμε!