Αντίο Ποντικούλη

Είναι γεγονός… έπρεπε να αρρωστήσω πολύ και να κρεβατωθώ για να μπορέσω να κάνω καμιά ανάρτηση! Τόσο καιρό έχω διαρκώς κάτι στο μυαλό μου να γράψω…. έχουνε μεσολαβήσει τόσα όμορφα πράγματα για τα οποία θέλω να σας πω, πάρτυ γενεθλίων, ταξίδι στη Γερμανια.... Και μετά η ώρα φτάνει 10.30 – 11 για να ησυχάσουνε όλα μέσα στο σπίτι, και μαζί με τα παιδιά ησυχάζει και εκείνη η φωνούλα που όλη μέρα οργάνωνε τι θα γράψει…  εξαφανίζετε η ανάγκη για γράψιμο, και την εμφάνιση της κάνει είτε η ανάγκη του ύπνου είτε η ανάγκη της ουσιαστικής  επικοινωνίας  με τον Σωτήρη χωρίς τις διακοπές της Μελίνας ‘για ποιόν λέτε;’ Ή της Μαρίνας ‘μαμάκα… λάλα’ (μετάφραση γάλα).

Επανέρχομαι λοιπόν με την αγαπημένη μου ‘στήλη’, τα παραμυθάκια μας.

Προς  έκπληξη  σας όμως δε θα είναι Τριβιζάς το βιβλίο, χρωστάω εδώ και καιρό σε κάτι υπέροχες μανούλες αγγέλων μια κανονική ανάρτηση για ένα παραμύθι που μιλάει στα παιδιά για την θάνατο.

Αντίο Ποντικούλη ο τίτλος… πρόκειται για ένα αγοράκι, σύμφωνα με την εικονογράφηση περίπου στην ηλικία των 3 χρόνων, το οποίο έχει ως κατοικίδιο ένα ποντικάκι. Ένα πρωί λοιπόν ξυπνάει αλλά το ποντικάκι του δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα κ στα χάδια του…. Έτσι ο μπαμπάς του πρέπει για πρώτη φορά να του εξηγήσει την έννοια του θανάτου, και ο διάλογος που προκύπτει ανάμεσα τους  θεωρώ ότι είναι αφενός πολύ ρεαλιστικός  (αυτά τα ερωτήματα κληθήκαμε να απαντήσουμε όλοι) αφετέρου… είναι μέσα στα πλαίσια και τους κανόνες που μας είχε συστήσει και εμάς η παιδοψυχολόγος που είχαμε συμβουλευτεί.

Ο μπαμπάς  λοιπόν του εξηγεί ότι ο θάνατος είναι μια ΜΗ αναστρέψιμη κατάσταση (αυτό δυσκολεύει πιο πολύ απο όλα τα παιδιά), ότι δυστυχώς δε μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά τον λόγο για τον οποίο πέθανε το ποντικάκι του, και του προτείνει να το θάψουνε.

Ο μικρός από την άλλη εκδηλώνει όλες τις υγιής και αναμενόμενες αντιδράσεις. Κλαίει, δηλώνει λυπημένος και πολύ θυμωμένος, εκφράζει την επιθυμία του μείνει μαζί με τον Ποντικούλη παρά το ότι έχει πεθάνει, φροντίζει προσωπικά ο ίδιος για το πού θα ταφεί…. Και τέλος ΒΓΑΖΕΙ  τον εαυτό του από το πένθος! ‘Και βαρέθηκα όλη αυτή την ιστορία με τον θάνατο!’  λέει  το πιτσιρίκι. Αυτή είναι ΠΑΝΤΑ η κατάληξη ενός  μικρού παιδιού, εφόσον τα βοηθήσουμε να έχουνε μια υγιή διαδρομή στο πένθος τους και αφού σιγουρευτούνε ότι εμείς οι γονείς τους διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τον δικό μας θρήνο.

Φυσικά στην πραγματικότητα όλα αυτά τα στάδια δε συμβαίνουνε μέσα σε μια μέρα, θέλει χρόνο και υπομονή. Πρέπει να αντιμετωπίζεις με χαρά τα βήματα προς  τα μπροστά…. Και με θάρρος τα βήματα προς τα πίσω….

Προσωπικά θα σύστηνα αυτό το βιβλίο σε όποιον χρειάζεται να αντιμετωπίσει το θέμα της απώλειας είτε ενός κατοικίδιου, είτε ενός αγαπημένου προσώπου. Ακούστε όλο το παραμύθι εδω:

                                  https://www.youtube.com/watch?v=msqA8-o30jI