Αντίο Ποντικούλη

Είναι γεγονός… έπρεπε να αρρωστήσω πολύ και να κρεβατωθώ για να μπορέσω να κάνω καμιά ανάρτηση! Τόσο καιρό έχω διαρκώς κάτι στο μυαλό μου να γράψω…. έχουνε μεσολαβήσει τόσα όμορφα πράγματα για τα οποία θέλω να σας πω, πάρτυ γενεθλίων, ταξίδι στη Γερμανια.... Και μετά η ώρα φτάνει 10.30 – 11 για να ησυχάσουνε όλα μέσα στο σπίτι, και μαζί με τα παιδιά ησυχάζει και εκείνη η φωνούλα που όλη μέρα οργάνωνε τι θα γράψει…  εξαφανίζετε η ανάγκη για γράψιμο, και την εμφάνιση της κάνει είτε η ανάγκη του ύπνου είτε η ανάγκη της ουσιαστικής  επικοινωνίας  με τον Σωτήρη χωρίς τις διακοπές της Μελίνας ‘για ποιόν λέτε;’ Ή της Μαρίνας ‘μαμάκα… λάλα’ (μετάφραση γάλα).

Επανέρχομαι λοιπόν με την αγαπημένη μου ‘στήλη’, τα παραμυθάκια μας.

Προς  έκπληξη  σας όμως δε θα είναι Τριβιζάς το βιβλίο, χρωστάω εδώ και καιρό σε κάτι υπέροχες μανούλες αγγέλων μια κανονική ανάρτηση για ένα παραμύθι που μιλάει στα παιδιά για την θάνατο.

Αντίο Ποντικούλη ο τίτλος… πρόκειται για ένα αγοράκι, σύμφωνα με την εικονογράφηση περίπου στην ηλικία των 3 χρόνων, το οποίο έχει ως κατοικίδιο ένα ποντικάκι. Ένα πρωί λοιπόν ξυπνάει αλλά το ποντικάκι του δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα κ στα χάδια του…. Έτσι ο μπαμπάς του πρέπει για πρώτη φορά να του εξηγήσει την έννοια του θανάτου, και ο διάλογος που προκύπτει ανάμεσα τους  θεωρώ ότι είναι αφενός πολύ ρεαλιστικός  (αυτά τα ερωτήματα κληθήκαμε να απαντήσουμε όλοι) αφετέρου… είναι μέσα στα πλαίσια και τους κανόνες που μας είχε συστήσει και εμάς η παιδοψυχολόγος που είχαμε συμβουλευτεί.

Ο μπαμπάς  λοιπόν του εξηγεί ότι ο θάνατος είναι μια ΜΗ αναστρέψιμη κατάσταση (αυτό δυσκολεύει πιο πολύ απο όλα τα παιδιά), ότι δυστυχώς δε μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά τον λόγο για τον οποίο πέθανε το ποντικάκι του, και του προτείνει να το θάψουνε.

Ο μικρός από την άλλη εκδηλώνει όλες τις υγιής και αναμενόμενες αντιδράσεις. Κλαίει, δηλώνει λυπημένος και πολύ θυμωμένος, εκφράζει την επιθυμία του μείνει μαζί με τον Ποντικούλη παρά το ότι έχει πεθάνει, φροντίζει προσωπικά ο ίδιος για το πού θα ταφεί…. Και τέλος ΒΓΑΖΕΙ  τον εαυτό του από το πένθος! ‘Και βαρέθηκα όλη αυτή την ιστορία με τον θάνατο!’  λέει  το πιτσιρίκι. Αυτή είναι ΠΑΝΤΑ η κατάληξη ενός  μικρού παιδιού, εφόσον τα βοηθήσουμε να έχουνε μια υγιή διαδρομή στο πένθος τους και αφού σιγουρευτούνε ότι εμείς οι γονείς τους διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τον δικό μας θρήνο.

Φυσικά στην πραγματικότητα όλα αυτά τα στάδια δε συμβαίνουνε μέσα σε μια μέρα, θέλει χρόνο και υπομονή. Πρέπει να αντιμετωπίζεις με χαρά τα βήματα προς  τα μπροστά…. Και με θάρρος τα βήματα προς τα πίσω….

Προσωπικά θα σύστηνα αυτό το βιβλίο σε όποιον χρειάζεται να αντιμετωπίσει το θέμα της απώλειας είτε ενός κατοικίδιου, είτε ενός αγαπημένου προσώπου. Ακούστε όλο το παραμύθι εδω:

                                  https://www.youtube.com/watch?v=msqA8-o30jI

Paranormal Vol. 2

Στους 3 μήνες αφού χάσαμε την Μυρτούλα, και ενώ η Μελινούλα ήτανε μόλις 3,5 χρονών, ξεκίνησαν να συμβαίνουν διάφορα επώδυνα περιστατικά. Όπου στεκόμασταν, όπου όμως, μας ρωτούσανε ‘ένα έχετε;’ ή ’έτοιμη είναι η μικρή σας να αποκτήσει αδερφάκι’ Και άλλα τέτοια υπέροχα πράγματα στα οποία δεν απαντούσαμε την αλήθεια. Ούτε επίτηδες να το έκαναν!!!

Μια μέρα πηγαίνουμε για πρώτη φορά στο σπίτι μιας νέας μας φίλης, όπου εξελίσσεται σκηνικό απείρου κάλους. Σε ένα καναπέ κάθονται δυο έγκυες. Η Μελίνα χοροπηδάει πάνω στον καναπέ, της λέω να σταματήσει και συνεχίζει, οι εγκυμονούσες έχουνε γουρλώσει τα μάτια, της το ξαναλέω και για να την πείσω της συμπληρώνω χαμηλόφωνα ‘θυμάσαι όταν ήτανε έγκυος η μαμά που δεν άντεχε να πηδάς πάνω στο κρεβάτι γιατί ζαλιζότανε;’ και έτσι σταματάει. Το ακούει όμως η μια έγκυος…. και αρχίζει….

ΕΓΚΥΟΣ –Μελίνα έχεις αδερφάκι?

Μ- Έχω ναι

ΕΓΚΥΟΣ –Και που είναι τώρα, το κρατάει η γιαγιά?

ΑΑΑΑ το παρατράβηξε η έγκυος με τις ερωτήσεις…. Μπαίνει γρήγορα στο παιχνίδι ο σίφουνας-μαμά, ώστε να μην προλάβει να απαντήσει η μικρή το ποιος ακριβώς προσέχει την αδελφή της τώρα και πάρει μια ταραχή η πρωτότοκη που θα την θυμάται για πάντα!

Δ- Όχι δεν έχει αδερφάκι.

Και γυρνάει το καημένο το παιδί και με κοιτάει με ένα βλέμμα, μια απορία, μια απογοήτευση. Που την βγάζω ψεύτρα, που γίνομαι εγώ ψεύτρα, όλα μαζί. Ευτυχώς δεν είπε λέξη. Κατέβασε το κεφαλάκι της, η μαμά την είχε ακυρώσει.

Γυρίζουμε σπίτι και αφού κοιμάται η μικρή εμένα με πιάνει υστερία. Πότε θα βάλω μυαλό, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα, αρνιέμαι το ίδιο μου το παιδί, και τώρα βάζω και το άλλο μου παιδί να το κάνει, που θα με βλέπει η Μυρτώ από εκεί ψηλά και θα κλαίει που η ίδια της μάνα κοντεύει να βγάλει ντουντούκα και να φωνάζει δεν έχω άλλο παιδίιιι κόσμε ακούς;;; Τελοσπάντων, με ηρεμεί ο Σωτήρης μου όπως πάντα.

Περνάνε τουλάχιστον 10-15 μέρες, έχει ‘ξεχαστεί’ το θέμα, όταν βγαίνω από το σπίτι με τη Μελίνα να πάμε στον φούρνο, στο petshop, και στον  μανάβη. Να σημειωθεί εξαρχής ότι και στα 3 έχω πάει από τότε που χάσαμε το παιδί τουλάχιστον 10 φορές και ειδικά στον φούρνο είχανε πάει και είχανε ενημερώσει ο Σωτήρης και η μάνα μου προκειμένου να μη με ρωτήσουνε όταν με δούνε.

Ξεκινάμε με τον φούρνο. Αφού μας έχει εξυπηρετήσει μου λέει, με ύφος σα να έχει να με δει 2 μήνες!

-Εσύ δεν ήσουνα έγκυος? (χαμογελώ, πανικοβάλλομαι πάλι, τι να της πω, είναι κ το παιδί μπροστά) Σε μπερδεύω με την αδελφή σου ε? Εκείνη ήτανε έγκυος?

-ΕΕΕ όχι, εγώ ήμουνα.

-Και το μωρό?

Κοιτάω προς τα πάνω, κάνω και ένα νόημα και η φουρνάρισσα το πιάνει.

Φεύγουμε για το petshop, η μικρή δε σχολιάζει τίποτα. Αλλά το κεφάλι στο πάτωμα….

Τελευταίος σταθμός ο μανάβης, ο  Μιχάλης.

Μας εξυπηρετεί και φτάνουμε στο ταμείο, και ναι όπως όλα τα απόκοσμα που θέλουνε να δώσουνε ένα μάθημα σε έναν πεισματάρη ανόητο….

Μιχάλης- Εσύ δεν ήσουνα έγκυος? Ε? Όχι? (εγώ χαμογελώ και δε σαλεύω) Δεν ήσουνα εσύ? Σε μπερδεύω με την αδερφή σου? 

Εντάξει, για να καταλάβει ένας ανόητος το τι πρέπει να κάνει, κάποιες φορές πρέπει να δημιουργείς ακριβώς τα ίιιιιιδια σκηνικά γιατί αλλιώς δε του κόβει. Αλλά τώρα ο ανόητος κατάλαβε. Ειλικρινά θεωρώ ότι δε θα σταμάταγε να μου στέλνει ευκαιρίες μέχρι να κάνω αυτό που έπρεπε.

Παίρνω μια ανάσα, ισιώνω και την πλάτη, φοράω και ένα χαμόγελο και του λέω με μια ανάσα.

-Όχι Μιχάλη μου, δεν κάνεις λάθος, εγώ ήμουνα έγκυος, αλλά η μπέμπα μας πήγε ψηλά στον ουρανό.

Το σαγόνι του Μιχάλη κρέμασε, μια Κυρία που ψώνιζε γύρισε και μας κοίταξε κάνοντας ένα ‘Ιιιιι’ και εγώ θα ορκιζόμουνα ότι άκουσα χειροκροτήματα και βεγγαλικά.

 Η Μελίνα με κοιτούσε και τα μάτια της έλαμπαν. Επιτέλους.

Βγαίνοντας από το μανάβικο, αφού είχαμε δεχτεί τα βαθειά συλλυπητήρια του Μιχαλακη, η Μελίνα που προφανώς δε το πίστευε, ήθελε να της το επαναλάβω. ‘Μαμά τι σε ρώτησε ο κύριος?’ – ‘Και τι του απάντησες μαμά?’. Μέχρι το σπίτι ρώταγε ξανά και ξανά σα να μην χόρταινε να το ακούει….. Εντάξει το πήρα το μάθημα μου. Ο μόνος τρόπος για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, και επιτέλους να μη μπερδεύω περισσότερο αυτό το παιδάκι είναι να λέω παντού την αλήθεια, αδιαφορώντας για το εάν θα νιώσει άβολα ο συνομιλητής μου. Αυτή είναι η αλήθεια μας, και όποιος δεν την αντέχει….. ξέρει που είναι η πόρτα…. Από αυτό το νέο κανόνα φυσικά εξαιρούνται οι έγκυες…. Ναι θεωρώ ότι πρέπει να είναι ενημερωμένες για όλα τα ενδεχόμενα…. Αλλά όχι δεν θα αναλάβω εγώ να το κάνω αυτό καθώς διανύουν μια τόσο ευαίσθητη περίοδο.

Για την ολοκλήρωση της ιστορίας να αναφέρω ότι από τότε, όποτε με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω συνήθως απαντάω ‘η εύκολη απάντηση είναι να σου πω 2 και να τελειώνουμε, αλλά επειδή θέλω να κοιμηθώ το βράδυ, θα σου πω 3 και ότι κατάλαβες’.

Μυρτούλα σε αγαπάμε!

Θεατρική παράσταση 'Ο Κλέφτης των 7 κάκτων'

Για την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε κανονίσει θέατρο και μάλιστα με πολύ καλή παρέα! Η φίλη μου η Ν. μαζί με τον γιό της τον Π. ήρθανε μαζί μας και περάσαμε τέλεια! Με την Ν. γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια είναι χρυσό κορίτσι και έτυχε τα μεγάλα μας παιδιά να έχουνε μόλις 15 μέρες διαφορά, οπότε κάθε φορά που κανονίζουμε κάτι περνάμε καλά και οι μικροί, αλλά και οι μεγάλοι, πράγμα πολύ σημαντικό και καθόλου δεδομένο!

Το θέατρο του Νέου Κόσμου, κάθε Κυριακή στις 12 ανεβάζει την παράσταση ‘Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ 7 ΚΑΚΤΩΝ’ του Ευγένιου Τριβιζά. Το κείμενο δε το γνωρίζαμε καθόλου μιας και παρουσιάζετε εκεί για πρώτη φορά. Όπως μας ενημέρωσε η υπεύθυνη, τα τελευταία 14 χρόνια πραγματοποιείτε η δράση του θεάτρου αλληλεγγύης για παιδιά, πηγαίνουνε δηλαδή και παίζουνε την παράσταση αυτή σε νοσοκομεία, σε ορφανοτροφεία, σε καταυλισμούς εντελώς δωρεάν και δίνουνε και μία παράσταση την εβδομάδα στο θέατρο όπου και πάλι όμως το εισιτήριο είναι προαιρετικό, αν θέλεις διαθέτεις τα  5 ευρώ που κοστίζει το εισιτήριο, αν δεν έχεις απλώς μπαίνεις και παρακολουθείς την παράσταση.

Μας άρεσε πολύ η παράσταση. Οι ηθοποιοί ήταν και οι τρείς εξαιρετικοί και η ιστορία ιδιαιτέρως καλή, αλλά όχι αυτό που περιμένει κάποιος (χμμμ εγώ δηλαδή!) όταν ξέρει ότι θα δει Τριβιζά. Κάτι έλειπε από την ιστορία, σα να μην είχανε όλα τα κεφάλαια του χειρόγραφου…. τι να πω…. Για να καταλάβετε, η κοπέλα που μας μίλησε στην αρχή μας είπε γελώντας οτι όταν βγούμε απο την παράσταση θα μας ρωτήσει εάν καταλάβαμε γιατί την ονομάσανε έτσι. Λοιπόν δεν καταλάβαμε! Καταλήξαμε στο οτι δεν θα ήξεραν  πώς να το τιτλοφορήσουνε και του δώσανε κάτι τελείως άσχετο, ο κλέφτης των 7 κάκτων ήτανε ένας τύπος που εμφανίστηκε για 30 δευτερόλεπτα στη σκηνή, αυτό μόνο!

Οπωσδήποτε υστερούσε σε σκηνικά, κάτι αναμενόμενο όμως λόγω του ότι θέλουνε τα σκηνικά να μεταφέρονται και λογικά δεν θα μπορούσανε να επενδύσουνε χρηματικά, αλλά επειδή οι ερμηνείες ήταν πραγματικά τόσο μα τόσο καλές, χαιρόσουνα αυτό που έβλεπες και υπερκάλυπτε το φτωχό σκηνικό.

Το μήνυμα που ήθελε να περάσει η παράσταση ήτανε ότι ακόμα και οι χαμηλών τόνων άνθρωποι, οι οποίοι συνηθίζουνε να ακολουθούν τις γνώμες άλλων διότι δεν τα πάνε καλά με το να λένε ΟΧΙ, ακόμα και εκείνοι που δεν είναι τρομερά δεξιοτέχνες, αν δεν τα παρατήσουνε, αν προσπαθήσουνε ξανά και ξανά και δουλέψουνε σκληρά θα επιτύχουν το στόχο τους!

Τα παιδιά γελάσανε πολύ, και οι μεγάλοι όμως διασκεδάσαμε. Η Μελίνα το βαθμολόγησε με 10 (ναι και εγώ αναρωτιέμαι αν θα βάλει ποτέ κάποιον άλλο αριθμό!), και εγώ θα του δώσω ένα 9 για τις φοβερές ερμηνείες, για το ελλιπές αλλά καλό στόρυ, για την φιλανθρωπική δράση του και για το πολύ οικονομικό εισιτήριο του!

Η εκδρομή μας

Ξέρω ότι αρκετοί γονείς επιλέγουν μέσα στο χρόνο να περνούν ένα διήμερο ή  λίγες μέρες μόνοι τους χωρίς τα παιδιά. Τους βγάζω το καπέλο, εγώ δε μπορώ, δυσφορώ μόνο και που το σκέφτομαι!

Ωστόσο αναγνωρίζω πόσο καλό θα έκανε και στον Σωτήρη και σε εμένα λίγος χρόνος εντελώς δικός μας, να μην ψάχνει καν το μάτι μας να βρεί την Μελίνα στη παιδική χαρά και να μη κάνουμε βάρδιες την Μαρίνα ποδηλατάκι…. Αλλά τα παιδιά δε γίνετε να τα αφήσουμε! Και πρακτικά δηλαδή, από τη στιγμή που το Μαρινάκι θηλάζει δε θα μπορούσα να απομακρυνθώ για ολόκληρο 24ωρο.

Βρήκα όμως την λύση! Να οργανώσουμε μια ολοήμερη στο Ναύπλιο από τον καναπέ μας! Να κάνουμε ότι θα κάναμε αν πηγαίναμε στο Ναύπλιο, χωρίς να ταξιδέψουμε.

Ζητήσαμε από τους γονείς μου να κρατήσουνε τα παιδιά από το πρωί έως την βραδινή ώρα του ύπνου και να αντιμετωπίζουνε το όποιο θέμα προκύπτει σα να μην είμαστε στο από πάνω όροφο αλλά στο Ναύπλιο! Όταν ξέρουνε ότι είμαστε επάνω θα μπούνε στη διαδικασία να με πάρουνε να με ρωτήσουνε ‘να βράσουμε ένα αβγουλάκι;’,  ενώ αν ήμασταν εκδρομή στο Ναύπλιο…. θα αναλάμβαναν μόνοι τους την ευθύνη, δε θα μας καλούσαν την ώρα που θα αγναντεύαμε το Μπούρτζι να μας ρωτήσουν!

Δεν έχω λόγια να σας πω πόσο όμορφα περάσαμε! Χαλαρώσαμε, γελάσαμε, μόνο σπίτι δε κάτσαμε τελικά! Το πρωί αφού μείναμε να απολαύσουμε για λίγο την ησυχία που επικρατούσε στο σαλόνι, πήγαμε για πρωινό καφέ σε ένα γειτονικό δασάκι! Είχε αυτόν τον τέλειο ανοιξιάτικο καιρό, κάτσαμε έξω και ούτε μπουφάν δε χρειαζότανε!

Το μεσημέρι γυρίσαμε για μισή ωρίτσα στα παιδιά, να θηλάσει λιγάκι η μικρή και να δούμε την Μελίνα που σχόλασε από το σχολείο της. Εδώ δε γίνετε να μη σχολιάσω το ότι η Μελινούλα δεν έδειξε να την πειράζει που ο μπαμπάς και η μαμά θα περνούσανε τη μέρα μόνοι τους, ζήτησε  απλώς να κάνω το ίδιο με εκείνη μια από της επόμενες μέρες –μια καταπληκτική ομολογουμένως ιδέα!-. Το άλλο το μικρούλι το ζουζουνάκι όμως μας άφησε άφωνους! Μου κράταγε μούτρα! Μπήκα στο σπίτι των γονιών μου και δε σάλεψε από την αγκαλιά του παππού της, την σήκωσα στην αγκαλιά μου και γύρισε το κεφάλι από την αντίθετη πλευρά! Αμ τι νόμιζες κυρά μου, θα απαρνιόσουνα το παιδί και θα πέρναγε έτσι;;;  ( Στο ύψος της βέβαια- 92 ολόκληρους πόντους όχι ότι κι ότι!- στάθηκε μόνο το μεσημέρι.  Στην βραδινή επανένωση έπεσε σαν ώριμο φρούτο! Κλείνει τεράστια παρένθεση)

 Έπειτα πήραμε το αμάξι και πήγαμε στο Θησείο (να είσαι καλά βρε κουμπαράκι μικρό!).  Περπατήσαμε όλο τον πεζόδρομο του Αποστόλου Παύλου, περάσαμε από την Αγ. Μαρίνα αλλά δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτά, σταθήκαμε στο θερινό σινεμά και ο Σωτήρης μου έταξε να με πάει σε αυτό το καλοκαίρι, τον εκθέτω και δημόσια! Χαζέψαμε τους πάγκους που έχουν στήσει διάφοροι μικροπωλητές. Μια κυρία πουλούσε παλιά βιβλία και βρήκαμε και έναν μικρό θησαυρό! 

 Η αγαπημένη Λίντγκρεν, της γνωστής σε όλους Πίπης Φακιδομύτης και του σκανταλιάρικου Μικέ, σε ένα βιβλίο εξαντλημένο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Γραμμένο το 1965, και η συγκεκριμένη έκδοση είναι του 1981. Είμαστε περίπου στη μέση του με την Μελινούλα και είναι ονειρεμένο!

Στη συνέχεια φτάσαμε ως την είσοδο της Ακροπόλεως, ανεβήκαμε στα βραχάκια (η υψοφοβική πολύ το μετάνιωσε αυτό, αλλά ευτυχώς ο Σωτήρης βρήκε άλλο τρόπο να κατέβουμε ), κατηφορίσαμε μέχρι τον ηλεκτρικό σταθμό για να φάμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Η έλλειψη των παιδιών γύρω στις 7 το απόγευμα χτυπούσε κόκκινο! Μη σας πω και κίτρινο και πράσινο μαζί! Ενωθήκαμε τελικά κατά της 8 με αμέτρητες αγκαλιές και φιλιά! Περάσαμε όμως τόοοσο μα τόοοοσο όμορφα! Δεν βλέπω την ώρα για να το επαναλάβουμε!

Paranormal Vol.1

Ήτανε περίπου 3 μήνες που είχαμε χάσει την Μυρτώ όταν πήγαμε οικογενειακώς στο βιβλιοπωλείο  Πρωτοπορία, ομολογουμένως μια όχι συχνή αλλά απο τις πιο αγαπημένες εξόδους μας.

Όπως είμαι χωμένη μέσα στα ράφια των παιδικών βιβλίων, πέφτει το μάτι μου σε ενα τοσα δα μικρό βιβλιαράκι το οποίο πραγματικά ήτανε πίσω πίσω στο τελευταίο ράφι. Δεν πιστεύω αυτο που διαβάζει το μάτι, θεωρώ οτι κάνω καταλάθος κάποιον αναγραμματισμό....

Το όνομα της και ακριβώς δίπλα το επίθετο της και απο κάτω ''η νεράιδα που έφυγε αφήνοντας πίσω της την αγάπη- ένα παραμύθι''.

Η πρώτη μου σκέψη ήτανε 'αυτό δε το έχω κάνει εγω -θα μπορούσα- αλλά δε το έχω κάνει εγώ!'

Ημουνα πάρα πολυ συγκινημένη και δε γινετε να συγκινείτε σε δημόσιο χώρο η ΔενΕκλαψεΟυτεΤηνΩραΠουΚηδευεΤοΜωροΤης.... το ξεφύλλισα χωρίς να το διαβάσω, το έδειξα στον Σωτηρη και το αγοράσαμε με συνοπτικές διαδικασίες.

Στο σπίτι πιά, ο φωτεινός παντογνώστης google, μας ενημέρωσε οτι Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, εκτός απο την κόρη μας, λένε και κάποια ποιήτρια, Θεσσαλονικιά μάλιστα -γιατί δε με σοκάρει τίποτα απο εδώ και κάτω!- μεγάλη σε ηλικία.

Διαβάζοντας το διαπιστώσαμε οτι το βιβλίο έχει γραφτεί για κάποιον Παναγιωτάκη, ως δώρο για τα γενέθλια του στη μνήμη της μητέρας του που χάθηκε. Η αφιέρωση γράφει 'Στην Ανθη που ομορφαίνει τον παράδεισο'. Πολυ ομορφία πάντως έχει γεμίσει ο Παράδεισος.....

Είναι ένα πάρα πολυ συγκινητικό μικρό βιβλιαράκι, είμαι σίγουρη οτι ακόμα και αν δεν ήταν όλες αυτές οι εξωπραγματικές συμπτώσεις, δεν θα μπορούσα να το διαβάσω χωρίς κόμπο στο λαιμό.

Η νεραϊδούλα δεν καταφέρνει να νικήσει την αρρώστια, και πάει να ζήσει σε ένα αστέρι. Απο εκεί ψηλά εξακολουθεί να αγαπαει και να φροντίζει τον νεραϊδοδάσκαλο - άντρα της και το νεραϊδοπούλι τους.

Όμως η αγάπη που φορούσε, 

η αγάπη που κρατούσε,

η αγάπη που κρυβόταν

στα λόγια και στα χέρια της,

έπεσε σαν χρυσή βροχή 

επάνω στο νεραϊδόσπιτο

Η νεραϊδούλα τους έστελνε όμορφα όνειρα το βράδυ,

δύναμη το πρωί και όρεξη το μεσημέρι.

έτσι ζωντάνεψε και πάλι η φωλιά. 

Τώρα αλλίως, μα πάλι μαζί, ο νεραϊδοδάσκαλος 

και το νεραϊδοπούλι ποτίσανε ξανά τα δέντρα

και τα λουλούδια τους.

Και έτσι λοιπόν μπήκε και αυτο το βιβλιαράκι στο κουτάκι με τα πράγματα της Μυρτούλας.